Scary seconds in Grand Junction

Zondag, 11:28am, net na Grand Junction, CO

Ik heb de laatste staat van dit weekend bereikt: Colorado. De nacht is rustig verlopen, na middernacht reed de trein de staat Utah binnen waar we rond 3-4 uur een lange stop hadden in Salt Lake City. Veel van de stad heb ik niet gezien, op iets wat op een staatshuis (capitoolachtig) leek in de verte na. Salt Lake City zag ik bij nacht en voor dat tijdstip was het erg warm, je kon in korte broek en t-shirt over straat. Na Utah vervolgden we onze weg door bergachtig gebied naar het Colorado met haar grootste rode rotsformaties.

Gedurende de nacht was het koud in de trein, zelfs met een dikke trui en jas aan vond ik het onaangenaam. Het antwoord dat de conducteur mij gaf toen ik vroeg of de temperatuur omhoog kan was ''it's summertime, we're not gonna turn off the airco in summertime.. you know.. it's summertime man!''. De airco was niet te reguleren en hoewel de temperatuur buiten aangenaam was, was men binnen blijkbaar erg gehecht aan de aircIk heb gelukkig wel een paar uur geslapen en de zon op zien komen boven de bergen van Utah - wat een mooi beeld gaf (en mooie foto's). Rond 8 uur heb ik me omgekleed en weg gemaakt naar de dining car om daar te ontbijten met een vader (90) en dochter (?) uit Vancouver, die vanuit Vancouver met de Amtrak naar Chicago gaan, via Sacramento, en terug via Montana. Hun gehele reis duurt 6 dagen en samen genoten we van het ontbijt maar ook van het landschap dat Utah ons aanbood.

In de ochtend is het landschap weinig veranderd, er is hier wat meer begroeiing en zelfs landbouw aanwezig maar de extreme hitte lijkt te zijn toegenomen. Dat laatste werd duidelijk toen ik een hitteklap in m'n gezicht kreeg toen ik in Grand Junction de trein uitstapte voor, wat ik dacht, een 30-minuten stop. En daar, op dat kleine station in een gehucht dat er niet al te interessant uitziet, heb ik de engste secondes van m'n reis beleefd. Ik ben, net als alle toeristen, naar het souvenirwinkeltje gegaan wat werd gepromoot in de trein waarna ik me begaf naar de lounge om te kijken of ik internetverbinding kon krijgen. Dat bleek niet het geval te zijn dus ging ik buiten op het perron wat rondkijken in de bloedhete zon. Op het perron stonden veel mensen naar de trein te kijken en ik liep in alle rust naar de voorste treinstellen toe, puur uit verveling. En toen, uit het niets, begonnen die mensen op het perron te zwaaien en begon de trein te rijden. En toen, niet uit het niets, schrok ik me dood en heb ik er alles aan gedaan om die trein tot stilstand te krijgen.. Ik heb op het raam geslagen en iemand moet me hebben gezien want de trein minderde vaart en de stationschef riep naar me dat ik in de keuken naar binnen kon springen. En dat deed ik: ik rende als een bezetene naar de dining car om daar de keuken in te springen. Ik kan nog steeds op m'n benen shaken als ik er aan terug denk; ik had bijna mijn trein naar Denver (die maar éénmaal per dag gaat) gemist midden in de wijdse natuur van Colorado. Het ergste was natuurlijk dat m'n koffer en alle baggage aan boord was en ik op maandag terug zou vliegen naar San Francisco. Maar ik heb het gered, en ik heb tot in Denver geen voet meer buiten die trein gezet.

Het blijkt dat we uiteindelijk maar 10-15 in plaats van 30 minuten pauze hebben gehad, waarom ik dat niet wist is mij een raadsel. Mijn fout dus, maar ook slecht dat er op het station niet werd omgeroepen dat we gingen vertrekken en er niemand op het perron stond te commanderen in te stappen, wat bij alle vorige stops wel was gebeurd. Mijn doem-senario was bijna werkelijkheid geworden, maar ik heb het gehaald en zit nu weer te genieten van al het schoon van Colorado. Als het goed is gaan we straks hoog de Rocky Mountains in, ik heb er zin in!

Maandag, 5:13pm, Denver Airport gate B32

Denver airport is de grootste luchthaven van de Verenigde Staten en ligt een heel stuk buiten de stad. Per bus ben ik hier vanmiddag naartoe gekomen en nu, anderhalf uur voor vertrek, zit ik te wachten bij Gate B32 totdat we kunnen gaan boarden. United Airlines' boeing 777 is een klein half uur geleden gearriveerd, de laatste keer dat ik met dit toestel vloog was in 2009 toen ik met m'n vader en zus Tara New York bezocht en het toestel was toen goed bevallen. Helaas is mijn fototoestel overleden toen ik die vannochtend uit mijn tas haalde om Denver vast te leggen op beeld: het lens-mechanisme blijft hangen en ik acht de kans klein dat ik het gerepareerd krijg, maar ik ga mijn best doen als ik weer terug in San Francisco ben.

Gisteravond is de Amtrak met maar (!) twee uur vertraging aangekomen in Denver, dat duurde een hele tijd omdat er een tijdelijk Union Station is wat ervoor zorgde dat de trein achteruit het station in moest steken. Het duurde allemaal net iets te lang, volgens een Denverite (een inwoner van Denver) was dat heel erg makkelijk te verklaren: ''In Denver we do have fall, winter, spring and construction. You've chosen to visit us during construction''. 

Ik kwam dit tegen een paar maanden voor mijn vertrek naar Amerika, en ik vind dat er een kern van waarheid in zit. ''Don't tell me how educated you are, tell me how much you traveled.'' Op zoek naar de auteur hiervan, vond ik een boeiende blog waar iemand haar eigen kijk erop weergeeft.

Na Grand Junction brengt de Amtrak ons naar de Rocky Mountains. Na een lange stop van een uur (ik prefereer in de trein te blijven zitten) in Glenwood Springs gaan we een schitterend berggebied in met veel rode rotsen, veel begroeiing, een mooie twee-laagse highway aan onze linkerzijde en veel recreatie. De eerste 2 uur volgen we een rivier waarop veel mensen raften en waaraan veel campings liggen, het ziet er leuk uit en de campinggasten hebben een perfecte campeerlocatie gevonden. Leuk in Amerika is ook dat er in het wild wordt gekampeerd, vanuit de trein heb ik regelmatig tentjes in eenzaamheid naast het water zien staan. Na het mooiste deel van de Rocky Mountains naderen we een meer heuvelachtig dan bergachtig gebied, het grote contrast met het eerste deel maakt het niet zo spectaculair waardoor ik tot het besluit kom dat ik beter wat ga slapen. Ik slaap twee uur en als ik wakker word bevinden we ons nog steeds in dezelfde omgeving, maar kort daarna worden we verrast door ''het einde van de Rocky Mountains''. Dat einde gaat niet geleidelijk; we gaan een tunnel uit en zien onverwachts een eindeloos vlak landschap. In de verte zien we Denver liggen dus er worden veel fototoestellen getrokken om dit vast te leggen. Het duurt daarna nog een uur tot anderhalf uur voordat we daadwerkelijk in Denver zijn, want het neemt wat tijd om daadwerkelijk de bergen uit te komen.

Enfin, terug naar Denver waar ik dus na mijn aankomst zonder moeilijkheden mijn hostel aan Broadway Avenue gevonden heb: het AAE 11th Avenue hotel. Het hostel was schoon en de service was er goed, ik sliep in een dorm met 4 anderen en heb na aankomst een hele tijd met Chris (uit Londen) zitten praten die al een paar maanden lang aan het backpacken is door zowel Zuid- als Noord-Amerika. We hebben een hele tijd zitten praten over van alles en nog wat, maar vooral over de rondreis die we maken. Chris was net als ik per Amtrak uit San Francisco aangekomen en gaat vandaag met dezelfde trein verder naar Chicago. Het heeft me weer wat meer overtuiging gegeven dat Zuid-Amerika een interessante plek is om wellicht in de dichte toekomst in rond te reizen.

Derk

PS. Voor degenen die het nog niet wisten: als je op een foto klikt krijg je hem op groter formaat te zien.