The end and a new beginning

Het is voorbij! Ik ben weer terug in het koude Nederland waar het wel herfst lijkt te zijn. Maar eerst mijn laatste dag in New York..

The Heartland Brewery, een prima restaurant waar ik met mijn zus Tara en m'n vader in 2009 tweemaal heb gegeten en ons altijd bij is gebleven, kan ik natuurlijk niet overslaan. Op dinsdag, aan het begin van de avond, waan ik me weer door de menigte heen die zich op en vooral ook rondom Times Square bevindt, op zoek naar de Heartland Brewery. Hij zit nog steeds op dezelfde locatie: op de 51e straat tussen de 6e en 7e avenue. Ik ben alleen en krijg een tafel aangewezen met zich op de straat, waar ik uitkijk op de vele hardwerkende New Yorkers die van hun werk onderweg naar huis zijn, of naar de sportschool, of naar een restaurant. New York is een uitzonderlijke stad voor uitzonderlijke mensen, haar inwoners zijn uniek. Ze werken hard, en met hard werken wordt ook letterlijk hárd werken bedoeld. Het nastreven van een glanzende carrière is hier een vanzelfsprekendheid en men moet gedreven zijn ervoor te gaan, ambitieus zijn en zelfbewust zijn. New Yorkers lopen zo'n 30% harder dan Nederlanders en dat is ook nodig, want het leven dat men hier leidt is druk. Men moet gedreven zijn om in deze stad te willen overleven en er vooral alles aan doen om gezien te worden. Daarbij komt het schoonheidsideaal dat in het hoofd van veel New Yorkers zit; sommigen liggen op één van hun écht vrije dagen (een Amerikaan heeft gemiddeld 12 vakantiedagen per jaar) de hele dag te bakken op het strand en bezoeken in de avond een zonnebank om nog wat bij te bruinen. Enfin, de stad leeft, is energiek en heel uiteenlopend: wat je tegenkomt is verschillend, divers maar vaak erg bijzonder.

Ik dwaal af van mijn onderwerp, ondertussen staat mijn steak met friet voor me. Mij is weer een heerlijke maaltijd voorgezet bij de brewery en de service is prima en Amerikaans snel - de serveerster verdient van mij een goede fooi en ik word daar uitbundig voor bedankt met woorden als ''Thank you soooo much'' en ''I really really do appreciate this''. Het was niets bijzonders, maar wie serveert in Amerika moet het vaak hebben van de fooien die worden ontvangen. Het is daarom niet ongebruikelijk om zelfs 10% fooi te geven voor slechte service, het is onderdeel van de cultuur en als toerist heb je je daaraan aan te passen. Ik heb er geen moeite mee.
Het is nog vroeg in de avond dus ik koop wat souvenirs rondom de 42e straat en ik slaag goed bij de Foot Locker met witte Adidasschoenen. Ze zijn hier een stuk goedkoper dan in Nederland.
Ik heb lang genoeg alleen door de stad gelopen en vind mijn weg terug naar mijn ho(s)tel waar mijn kamergenoten moe op bed liggen, ze zijn weer eens in een tijdschrift of boek aan het lezen. Gelukkig is iedereen nog wakker en dus trommel ik drie mensen op om mee naar Times Square te gaan. Ze hebben er zin in en nadat iedereen is omgekleed en zich, dat moest weer een half uur duren bij Shabanna, heeft opgemaakt, lopen we door de ''donkere'' straten van Manhattan naar Times Square. We komen er wat bekende Disneyfiguren tegen die er rondlopen om toeristen een plezier te doen, en gaan dan op de trappen zitten waar we het heel gezellig hebben. Rond middernacht lopen we terug naar het Gershwin hotel aan de 28e straat, maar eerst gaan we nog even op de foto met de NYPD - dat konden we niet laten schieten natuurlijk.

Als ik de dag erna wakker word staan m'n spullen al klaar naast m'n bed. Het heeft me gisteren zo'n twee uur gekost om alles uit m'n koffers te halen en deze helemaal vanaf het begin weer in te pakken. Ik heb een grote vuilniszak waar ik alle rotzooi ingooi die ik niet mee naar Europa wil nemen, want in 6 weken in de USA spaar je heel wat dingen op waar je makkelijk zonder kunt. Ik heb voor de schoonmaaksters veel achtergelaten, maar ik sta uiteindelijk keurig op tijd bij de receptie om uit te checken. Kort na me volgt mijn Russische kamergenoot die ook uitcheckt. We laten onze koffers bewaakt achter en gaan dan met Shabanna en Matteo richting het Empire State Building om daar met z'n vieren te ontbijten bij het Europa Café, wat ik toch nog even wil bezoeken voordat ik New York verlaat - ook dit is in 2009 goed bevallen. Het ontbijt is niet zo goedkoop als ik in mijn hoofd had, maar voor de laatste ochtend moet dat kunnen.  We nemen afscheid naast het Empire State Building omdat Matteo en Shabanna de metro gaan pakken naar Coney Island. Ik ga naar de Macy's en Fifth Avenue om nog snel wat inkopen te doen.

Om 2 uur 's middags sta ik, precies zoals gepland, met mijn spullen voor mijn hotel. Ik hou een gele taxi aan en vraag de chauffeur om me naar Penn Station te brengen. Jammer, jammer, jammer om naar huis te moeten gaan en mijn laatste ritje door New York te maken. Vanaf Penn Station neem ik een directe Long Island Rail Road-trein naar Jamaica Station, vanwaar ik een AirTrain naar JFK terminal 4 neem. De LIRR is, zoals ik al eerder op internet had vernomen, gigantisch lang. Naast me zitten bouwvakkers die van Manhattan naar huis in Queens gaan, als ik ze vertel dat ik uit Nederland kom beginnen ze meteen over onze ING-bank die ook in Amerika vestigingen heeft. De meesten beginnen meteen over Amsterdam, deze New Yorkers dus kennelijk niet.

Drie uur voor vertrek ben ik op JFK waar ik in de lange incheckrij ga staan van Iberia. Er staat een lange rij omdat het de grote avondvlucht naar Madrid/Barcelona betreft. Ik check in en kan, verrast als ik ben, twee koffers gratis inchecken. Daar maak ik gebruik van: mijn koffer is te zwaar maar met wat geschuif hoef ik dus helemaal niets bij te betalen! Iberia is de enige Europese luchtvaartmaatschappij waarvan ik weet dat het twee koffers gratis accepteert, recent is er namelijk besloten dat op transatlantische vluchten moet worden betaald voor een tweede koffer. Ik krijg mijn boarding passen uitgereikt en ga langs de TSA (security), waar ik zonder enig probleem door kan lopen. Ze zijn verrassend aardig dit keer maar het neemt weer heel wat minuten in beslag: riem af, schoenen uit, laptop uit mijn tas en in een aparte bak, alle andere electronica waaronder fototoestel, iPod en camera in een andere bak en mijn tas en schoenen ook weer in een andere bak. Vervolgens mag ik dan zelf door het poortje lopen om vervolgens al mijn eigendommen weer bij elkaar te rapen en mijn voeten weer terug aan te kleden. Het is bij iedere vlucht dezelfde routine, en ik kan weer met een gerust hart het vliegtuig instappen...

...en dat doe ik om half 6 oost-Amerikaanse tijd. Ik ga aan boord van Iberia's airbus a340-600 die me naar Madrid zal brengen en daarna door zal vliegen naar Barcelona. Er staat een lange rij als we gaan boarden maar na een paar minuten heb ik mijn stoel al gevonden: 12A, aan het raam, naast een Italiaanse man die met zijn vrouw en zoon, die een rij voor ons zitten, naar New York is gereisd. Om 6 uur worden we van de gate weggeduwd waarna we in een file terechtkomen. Deze file is gebruikelijk voor vliegveld aan de oostkust van de Verenigde Staten rond dit tijdstip: aan het begin van de avond vertrekken (bijna) alle transatlantische vluchten naar Europa. De vluchten naar Amsterdam, Parijs, Londen, Rome, Frankfurt, Zurich, Madrid, Milaan, Munchen, Oslo, Wenen en noem maar op staan dan allemaal op hun beurt te wachten om op te stijgen. Het duurt zo'n 20 minuten en dan zijn wij aan de beurt. 350 Man zitten met hun tafeltje ingeklapt, de stoel omhoog en de riemen vast. Door de cabine krijgen we alle veiligheidsvoorschriften te horen en de stewardessen staan in het gangpad om dit te demonstreren, waarna de flaps uitgaan, alle vier de motoren op volle snelheid worden gezet en we over startbaan 13L razen. Na, ik gok zo'n halve minuut komen we los van de grond, worden de wielen ingetrokken en krijgen we een uitzicht over New York. We maken een draai naar de oceaan en vliegen over Long Island richting Canada. Het duurt aardig lang voordat New York écht aan de horizon verdwijnt en even daarna verlaten we ook Long Island. We zitten boven wat lichte bewolking en komen in de buurt van Boston, gaan dan over Canada heen en dan wordt het pikzwart buiten met alle sterren helder aan de hemel.

De vlucht naar Madrid verloopt soepel: het avondeten is lekker, we krijgen vaak wat te drinken aangeboden (mijn stewardess heeft het ideaal in haar hoofd zitten dat ze haar lippen moet tuiten iedere seconde dat ze door het gangpad loopt wat er nogal komisch uitziet) en boven de oceaan gaat het licht uit zodat we de gelegenheid krijgen om wat te slapen. Ik slaap niet zoveel maar luister naar mijn muziek en voordat ik het weet gaan de lichten weer aan in de cabine en wordt ons ontbijt voorgezet: een muffin, een lekker croissantje met ham en kaas, een bakje fruit en koffie of thee. Op dat moment zie ik ook de eerste lichten van Spanje aan de horizon verschijnen en zo'n uur later, als het nog donker is in Madrid, zetten we voet (of eigenlijk wiel) op Europese bodem. Amerikanen vullen hun landingskaarten in maar ik als inwoner van de EU hoef nergens rekening mee te houden. Het valt me weer op wat een on-ge-lo-fe-lij-ke bende passagiers achterlaten na zo'n lange vlucht: overal door de cabine liggen dekens, kussens, tijdschriften, sokken, afgerukt plastic, ontbijtboxen, opfrisdoekjes en noem maar op. Ik loop met mijn slaperige hoofd (het voelt aan alsof het 2 uur 's nachts is) de terminal in en doe er dan een hele tijd over voordat ik bij mijn volgende gate ben. De terminal van Barajas lijkt oneindig maar tenslotte kom ik uit bij immigrations, waar een norse grensambtenaar mijn paspoort bekijkt en me dan toegang verschaft tot Spanje. Ik neem de trein van terminal 4S naar terminal 4 en mag, tegen mijn wens in, weer door de hele riedel die security heet. Hier kennen ze schijnbaar geen tafels want ze verwachten dat ik zelf met 4 bakken met mijn eigendommen erin rond ga lopen totdat ik een keer vooraan in de rij sta.
Ik loop daarna snel naar mijn juiste gate en vind er gelukkig een toilet waar ik een plons water in m'n gezicht kan gooien en m'n tanden kan poetsen. Als eerste neem ik vervolgens plaats in de wachtruimte voor de vlucht naar Amsterdam. Als we gaan boarden kom ik erachter dat er zich echter een hele rij door de terminal heeft gevormd: heb ik weer, ben ik er als eerste en mag ik als laatste aan boord gaan. Een beetje misselijk ga ik aan boord waar mijn stoel al bezet is. Ik geef aan toch graag de raamstoel te krijgen, maar de Rotterdammer schijnt het maar niet te begrijpen en moe als ik ben besluit ik er geen stampij van te maken en de stoel in het midden te nemen. Na het opstijgen val ik boven Madrid meteen in slaap en ik word anderhalf uur later wakker boven de Nederlands-Belgische grens. Ik ben bijna thuis. Ik vind het leuk om mijn familie weer te zien maar ben er al op voorbereid de Amerikaanse cultuur, levenswijze en veel vrienden te gaan missen zodra we neerkomen op Nederlandse bodem. Dit gebeurt om 11:00 uur als we boven een grauw Nederland dalen en landen op Schiphol - ik ben ''thuis'', terug in Nederland.

Vanaf de D-pier volg ik de menigte naar de baggage claim van de schengen-vluchten en daar duurt het zo'n 20 minuten voordat mijn tassen van de band af komen rollen. Ik zet ze op een karretje en neem de uitgang ''nothing to declare'', waar ik wat zenuwachtige secondes beleef. Ik heb er geen zin in om eruit gepikt te worden en al m'n koffers te moeten openen, maar dit gebeurt gelukkig niet. Ik loop door de schuifdeuren en word daar door m'n familie met groot gejuich welkom geheten. Zelfs zus Tara en haar vriend Rahif zijn uit Parijs een week naar Nederland gekomen en staan er met een grote ''Welkom thuis!''-ballon! Wat een verrassing! Ik heb ze zoveel te vertellen en zoveel te laten zien!

Als ik thuis ben is het weer even wennen en raar om thuis te zijn, 's avonds komen zus Nine en Niels naar Veghel om er Nine's verjaardag te vieren en zodat ik wat souvenirs uit kan delen - want mijn familie ben ik in Amerika natuurlijk niet vergeten. Vergeten ben ik ze niet, maar ik heb ze ook geen seconde gemist wat sommigen misschien wel voorspeld hadden. Met Facebook, Twitter, e-mail, blogs, MSN en mobiele telefoons is het voortaan zo gemakkelijk contact houden dat ik niets van het leven hier heb gemist en zij ook mijn hele avontuur hebben kunnen volgen.

Terugkijken op..
..een onvergetelijk avontuur! Ik ben nu alweer bijna twee weken terug in Nederland en denk nog iedere dag terug aan mijn tijd in de Verenigde Staten. Wat ik heb meegemaakt, wat ik heb geleerd, wie ik heb ontmoet en hoeveel ik heb gezien. Het is fijn te weten dat ik op eigen benen kan staan. Door een dik jaar voor vertrek te zijn begonnen met het maken van plannen, heb ik extra lang af kunnen tellen - wat soms vervelend is maar waardoor ik wel de tijd heb gekregen om alles goed te organiseren, de beste deals mee heb kunnen pikken en veel voorpret heb gehad. Ik wilde per sé vertrekken met een gymnasiumdiploma op zak, zodat ik geen smet op mijn vakantie zou hebben. En dat is me allemaal gelukt, en daar ben ik heel blij en ook heel trots op.

En nu?
Eergisteren ben ik verhuisd naar Groningen. Ik ga er volgende week beginnen aan de Rijksuniversiteit van Groningen met een bachelor American Studies. Voor meer informatie: http://www.rug.nl/let/americanstudies/
Ik kijk er naar uit om over een week te beginnen. Ik weet nog niet wat ik na mijn studie wil gaan doen, en heb er dus voor gekozen om iets te gaan studeren wat aansluit bij mijn interesses. Dan moet de rest ook wel goedkomen.
Ik heb een kamer op loopafstand van de binnenstad en heb alles wat ik nodig heb in de buurt. Volgende week ga ik een weekend naar Schiermonikoog met alle andere propedeuse-studenten van American Studies zodat ik hopelijk vlot mensen leer kennen hier. Ik loop morgen ook een middag mee bij First in Jeans om te kijken of het een geschikte bijbaan voor me is, zo kan ik mooi werken naast mijn studie en dus geld sparen voor mijn studentenleven en een volgende reis. Want reizen wil ik blijven doen, en nu ik nog jong ben heb ik er de tijd en mogelijkheden voor. Ik hoop snel terug te kunnen gaan naar de Verenigde Staten (misschien aankomende zomer, of de zomer erna) maar wil me niet limiteren tot het land van mijn dromen want er is zoveel meer te zien. Een rondreis maken in Azië en daar ook de grote steden Hong Kong, Bangkok, Singapore en Tokyo bezoeken lijkt me geweldig. Maar ook Zuid-Amerika trekt me, en India en de Carribean staan ook hoog in de lijst. Er is zoveel te zien en zoveel te doen op onze grote ronde bol dat men nooit uitgereisd kan zijn.

En vergeet nooit: ''The world is a book, and those who do not travel read only one page''

Weblog
Ik weet nog niet of ik doorga met bloggen, ook al heb ik wel veel positieve reacties gekregen op mijn blogs. Als ik weer mijn koffer inpak en op reis ga, zal dat jullie vast niet ontgaan. Als je je aan de rechterzijde van deze pagina inschrijft voor mijn weblog, word je per e-mail op de hoogte gehouden van nieuwe blogs.

Heel erg bedankt voor het lezen van mijn blog en hopelijk tot gauw! Het was een waar genoegen om voor jullie te schrijven, ik heb er veel plezier aan beleefd.

Derk

hadegeus@gmail.com

PS. Ik zou het leuk vinden om een reactie te zien van degenen die mijn weblog lezen, zodat ik een idee heb van wie mij heeft gevolgd.