Happiness and bright views

Saturday, 9:23pm of 10:23pm, in de eindeloosheid van de Sierra Nevada

Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet hoe laat het is, ik weet niet wanneer het licht wordt en ik weet ook niet wat ik dan te zien krijg. Het is 21:23 of 22:23, ik weet niet precies hoelaat het is maar ik bevind me nog steeds in de staat Nevada en nader de tijdsgrens wat betekent dat ik m'n klok moet gaan verzetten. Ik ga van Pacific Time naar Mountain Time en dat is voor mij een teken dat ik al een lange afstand erop heb zitten, ik gok zo'n 900 tot 1000 kilometer - bijna op de helft. Ik ben onderweg naar Utah.

Vannochtend tijdens zonsopkomst ben ik met m'n weekendtas naar 48th Avenue gelopen waar ik dagelijks de tram/metro pak naar school, maar dit keer heb ik de lijn uitgereden naar de Amtrak-terminal bij Embarcadero station. Daar heb ik een bus naar Emeryville, wat aan de andere kant van de baai ligt, gepakt om een kleine anderhalf uur daarna in te stappen in de California Zephyr. De California Zephyr is een Amtrak-trein die in 3 dagen van San Francisco naar Chicago rijdt en dezelfde afstand in 3 dagen terug aflegt, ik heb een ticket van San Francisco tot aan Denver, Colorado en zal 32 uur van de gehele reis doorbrengen in deze trein. Ik vlieg maandag met United Airlines terug naar San Francisco.

De zon is een uur geleden ondergegaan en de halve trein slaapt al, ik probeer nog wakker te blijven maar heb beneden (de trein is een dubbeldekker) in de ''dress room'' vast iets voor de nacht aangedaan. Ik beschik over twee stoelen die je in een doorsnee Europese trein nooit tegen zult komen. Ik kan m'n benen voluit strekken en raak nog steeds de stoel voor me niet. Ik kan de stoel een heel stuk naar achteren zetten en een voetenbankje uit laten klappen waardoor ik een half bed tot mijn beschikking heb. Nouja, twee dus eigenlijk.. Het comfort is perfect.

Het is moeilijk voor me om te verwoorden hoe ik vandaag heb ervaren, of beter gezegd nog steeds ervaar. Het voelt ergens stom om weer het woord ''fantastisch'' of ''geweldig'' te gebruiken voor hetgene wat ik beleef hier in de United States, maar ik wil wel dat m'n verhalen waarheidsgetrouw blijven: ik kan dus niets anders dan ook dit keer uitleggen dat hetgene wat ik doe boven verwachting is. Begin dit jaar waren Chris (een vriend uit Nederland die tegelijkertijd in San Francisco zat maar afgelopen vrijdag is vertrokken) en ik het er over eens dat we, tijdens ons verblijf in San Francisco, een weekend samen een stad zouden moeten gaan bezoeken. Het eindigde in een moeilijke situatie omdat we beide andere gedachten daarover hadden en Chris ging een weekend naar New York en ik zou, omdat het een wens van me was om ook iets van het Amerikaanse natuurschoon te zien gedurende deze reis, de trein pakken van San Francisco naar Denver.

Die treinreis duurt 32 uur en ik heb er al veel commentaar op gehad van allerlei mensen, maar laat duidelijk zijn dat ik hier in alle comfort geniet van een oneindig natuurspektakel. Zonder enige twijfel stap ik de volgende keer weer de Amtrak in om een ander deel van het land op deze manier te ontdekken.

''Half the fun of the travel is the aesthetic of lostness.'' --- Ray Bradbury

De reis die ik vandaag, zaterdag, heb gemaakt was heel erg indrukwekkend, een spektakel. Zaterdag was heel erg inspirerend, al weet ik niet of ik hier nu het juiste woord gebruik - ik kan niets beters bedenken. In een lomp stuk metaal op wielen ben ik vandaag langs het water van de baai, via Sacramento, naar het Forest Tahoe gereisd waarin het bekende Reno ligt. Dit eerste deel van de rit schatte ik in als saai en plat, maar het bleek allesbehalve dat te zijn. Het Californische gebied van de reis beschikt over prachtige bergen en meren, met her en der zelfs sneeuw. Langs een bergpas aan de rand van het ravijn banen we ons in een langzaam tempo over het berggebied. Her en der stoppen we om een lange goederentrein (met hier twee containers op elkaar) te laten passeren. In het gebied komen we allerlei begroeiing tegen, voornamelijk naaldbomen. Ik lees ondertusen het boek ''Into The Wild'' door Jon Krakauer, over het tragische verhaal van de avonturier Christopher Johnson McCandless: het verhaal is aangrijpend en inspirerend. Absoluut zonder enige twijfel een aanrader voor wie dan ook. Sta open voor het boek (of de film) en laat je meeslepen in de jaren 1990 tot 1992 waarin Christopher J. McCandless ging leven zoals hij wilde leven.

Als we in Reno zijn, zien we voor een klein uurtje iets van de drukker bewoonde wereld (onderweg kwamen we ook wat dorpen tegen, maar Reno is van een groter formaat). We zijn in Nevada, een staat waar ik nog nooit ben geweest maar welke erg populair is bij toeristen. Bij Reno verandert het wilde, zeer groene landschap in een droge woestijn - en die overgang gaat soepel maar de verandering gaat toch snel. Voordat ik het in de gaten heb rijd ik in een open vlakte, een eindeloze vlakte waar we een paar uur doorheen reizen, een en al rechtdoor. De woestijn heeft een reusachtig formaat en het landschap verandert zo nu en dan, maar blijft vooral overal heel erg droog. Er is begroeiing, maar het is eentonig. Het bestaat uit de bekende kleine plantjes/struikjes her en der en enkele kleine bomen langs het beekje dat we af en toe te zien krijgen . Er zijn geen auto's te zien. Er zijn geen mensen te zien. Er zijn geen huizen te zien. Er zijn geen wegen te zien. Er zijn geen dieren te zien. We zijn in de middle-of-nowhere (altijd al eens willen meemaken). Buiten ziet het er warm uit maar gelukkig beschikt de trein over airconditioning. Na een paar uur door eindeloze leegte, leegte, rotsachtige uitgedroogde bergen en uitgedroogde vlaktes, waar ik zo nu en dan zelfs zicht had op een strakke horizon, stoppen we in het dorpje Winnemucca wat compleet van de bewoonde wereld afgesloten lijkt te zijn. Er loopt wel een grote weg doorheen maar ik heb het idee dat het eerstvolgende dorp een eind weg is. In Winnemucca krijg ik nog geen telefoonverbinding en het is er bloedheet en droog, precies wat je verwacht van een woestijn. De zon gaat onder en in de tussentijd luister ik naar R. Kelly's ''Victory'', vraag me niet waarom maar het is een lekker nummer om deze dag naar te luisteren. Buiten is het nu pikzwart, ik zie alleen sterren aan de strakke open hemel.

Alleen reizen is leuk. Ik kan niet zeggen dat ik me eenzaam voel als ik alleen reis, zolang ik maar mensen om me heen heb en leuke contacten heb. Alleen reizen is het makkelijkste recept voor het ontmoeten van mensen; zo heb ik vandaag een leuk gesprek gehad met een vrouw uit San Francisco die de Amerikaanse treinen bij me promootte en heb ik uitgebreid kennis gemaakt met het Amerikaanse gezin met 3 kinderen die aan de andere kant van het gangpad zitten. Zolang ik mensen om me heen heb en het gezellig heb, ga ik voor de volle 100% voor dit bijzondere avontuur.

De nacht is gevallen en ik lees verder in m'n boek, dat Meaghan (gastzus) me gisteren te leen aanbood voor m'n weekend. Vannacht stoppen we in Salt Lake City waarna de zon hopelijk snel weer opkomt...

Derk