American was born here

De tweede dag in Washington D.C. start ik mijn dag met een bezoek aan het Washington Monument. De metro brengt me er naartoe en met het ticket, dat ik een paar maanden geleden per internet heb aangeschaft, krijg ik toegang tot de top van dit monument. Voorheen wist ik niet eens dat je erin kon, maar het bouwwerk is aardig groot en in het midden bevindt zich een lift die bezoekers naar het hoogste punt brengt, vanwaar men een mooi uitzicht heeft over de stad. Het is een beetje heiig en de zon schijnt fel waardoor dit nog duidelijk wordt, maar ik heb toch heel wat mooie foto's kunnen maken. Het Washington Monument is gebouwd ter ere van George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten van Amerika. Jarenlang heeft het project stil gelegen omdat er conflicten waren in het land, maar uiteindelijk is toch de top erop gezet die nu heel trots boven de stad uittorent.

Op zoek naar verkoeling richt ik mij vervolgens op het Capitol. Ik pak de metro want lopen duurt niet lang, maar ik wil niet kletsnat aankomen. Als ik aankom bij het Capitol zie ik het reusachtige spierwitte gebouw met daar bovenop de grote dome. Vanaf The Mall heb ik al uitzicht gehad op het Capitol maar van dichtbij is het formaat lichtelijk overweldigend. Ik sleep me met een handdoek in m'n handen naar het gebouw toe, en als ik binnenkom word ik welkom geheten door een werkende airconditioning - dat is iedere keer weer een opluchting in D.C. Ik kom uit in een grote bezoekershal en besluit drie dingen te gaan doen in de middag: eerst bezoek ik de Senaat, dan het Huis van Afgevaardigden en ik sluit mijn bezoek af met een tour door het gebouw. De Senaat en het Huis van Afgevaardigden kunnen alleen worden bezocht wanneer men tickets heeft ontvangen van zijn of haar senator, maar internationale bezoekers hoeven alleen maar naar een balie te lopen en een papiertje in ontvangst te nemen. Heel erg handig, en het is leuk om de twee beroemde zalen in het echt te hebben gezien. In het Huis van Afgevaardigden stel ik wat vragen aan een gids en kom ik te weten dat er zich onder het Capitol en de aangrenzende kantoorgebouwen een heus metronetwerk bevindt waar 6 stations alles met elkaar verbinden.

Het is verder vrij rustig in de zalen: ik zie enkel wat senatoren (denk ik) aan het werk in de Senaat. Als ik beide ruimtes heb gezien is het tijd om te starten met de tour, die wordt ingeleid door een film over het Capitol met mooie natuurbeelden van Amerika. Een gids leidt ons vervolgens rond en brengt ons onder andere naar het hart van het Capitol, de dome, de tombe waar niemand ligt begraven maar waar zich wel het punt bevindt dat D.C. opdeelt in de vier windrichtingen en ten slotte krijgen we een hal te zien waar zich vroeger de bureaus van de partijleiders bevonden. In deze ruimte hangt boven de deur een beeld, wat ervoor zorgt dat er een bijzonder geluidseffect optreedt. Wanneer men op een aangewezen punt in de ruimte gaat staan, en een ander op een ander aangewezen punt (zo'n 10-15 meter van elkaar vandaan gok ik), kan men met elkaar communiceren door te fluisteren. Heel erg grappig en het werkt echt!

Om mijn bezoek aan D.C. af te maken bezocht ik woensdag het Witte Huis. Om half 8 word ik door David en Deborah afgezet aan de oostvleugel van het complex. Om half 9 begint mijn toer en na een klein half uur wachten worden de eerste bezoekers al toegelaten. Voordat ik toegang krijg tot het huis wordt ik drie maal door de geheime dienst gecontroleerd. Tweemaal moet ik door een metaaldetector en tweemaal wordt mijn paspoort bekeken. Het is in het Witte Huis niet toegestaan om een camera op zak te hebben, zelfs een doodgewone rugzak komt er niet in.

Binnen in het huis is men vrij om te gaan en staan waar men wil, zolang men maar op het uitgezette pad blijft. Ik zie onder andere de library, de China room, de dining room en de blue room (waar zich jaarlijks de grote kerstboom bevindt). Vanuit de blue room krijgt men een heel mooi zicht op het Washington Monument en de Elipse: een groot grasveld dat voor het huis ligt. De tuin van de Obamas is natuurlijk tot in ieder punt perfect bijgehoude en in iedere boom lijkt een camera te hangen. De bewakers zijn heel vriendelijk en weten veel te vertellen over zowel het huis als hun contact met de familie. De familie is er niet om gedag te zeggen (wat de Obamas soms doen): Barack is op reis naar New York, Michelle zit in Oregon en de dochters zijn thuis. De Obamas wonen op de bovenste verdieping en meer dan een grote trap daar naartoe zie ik niet. Aan het einde van de toer verlaat ik het Witte Huis via de voordeur. Ik voel me vereerd als Europeaan, en dus buitenlandse toerist zijnde, dat ik ben toegelaten in het Witte Huis. Het pand, bestaande uit het huis, de west-vleugel en de oost-vleugel, wordt streng bewaakt. Na een autobomaanslag op een overheidsgebouw in de staat Oklahoma in 1995, is de straat rondom het huis afgesloten. Enkel gecontroleerde auto's krijgen toegang tot het terrein, wat wordt omringd door bewaking en grote zware Chevrolet Suburbans met de geheime dienst ervoor.

In de middag neemt Deborah me mee uit voor een lunch. Deborah neemt mijn rugzak mee zodat ik mijn fototoestel weer in bezit heb. We bestellen allebei een grote salade en hebben het over mijn bezoek aan het Witte Huis en haar werk. Deborah werkt voor de overheid en legt me uit wat haar ''Office of Appeals'' (National Labor Relations Board) doet voor Amerika. Na de lunch nemen we afscheid en loop ik richting het National Geographic museum, waar ik door een expositie over 'reizen naar Antarctica', 'de Etrusken in Italie' en 'Machu Picchu' loop. Mooi om te zien, maar ik had er meer van verwacht.

Ik heb nog wat uren over in D.C. en besluit om de National Archives te bezoeken. In de archieven zie ik drie belangrijke documenten. Het zijn de originele documenten die van groot belang zijn voor het land: 'the Declaration of Independance', 'the Constitution' en 'the Bill of Rights'. Het is erg druk bij de documenten en het is koud in het museum, om de bestanden die ruim 200 jaar oud zijn goed te conserveren. Op de vier papieren van de declaratie van onafhankelijkheid valt mij, heel erg toevallig, de enige spelfout in het hele document op: Pennsylvania wordt gespeld als Pensylvania. Later zie ik dat de brochure bezoekers wijst op deze fout, maar mijn oog viel erop zonder gebruik van de brochure.

Washington D.C.'s Union Station

wAls laatste in de hoofdstad van het land bezoek ik nogmaals het Capitol omdat ik vergeten was om de souvenirwinkel te bezoeken, helaas is het Capitol om 5pm al gesloten en dus pak ik de metro naar Union Station, waar David naartoe rijdt om mijn koffer af te leveren. Op Union Station ontwikkelt er zich wat oproer wanneer een drugsverslaafde knock out gaat en voor zichzelf een bloedplas creëert. Negen agenten staan direct klaar om hem in dwang te houden en letterlijk met tape vast te binden op een brandcard waarna hij wordt afgevoerd. Ik weet niet wat ik er van moet denken, maar gelukkig zit de agressieve man niet op mijn trein (waar hij wel op aan het wachten was). Ik heb nog even voordat mijn trein naar Philadelphia vertrekt en besluit te gaan eten bij Sbarro's pizza. Als ik terug naar de gate loop voor mijn trein, de North-East Regional, verbaas ik me als ik zie dat er zich een heuse lange rij heeft gevormd door de hele vertrekhal. Keurig in een rij en heel gedisciplineerd, met een kleine vertraging dat wel, loopt men het platform op waar de rijtuigen klaar staan. Een kleine twee uur duurt de rit naar Philadelphia. Baltimore is de enige plaats waar we stoppen die me bekend in de oren klinkt, het ziet er niet heel erg bijzonder uit.

In Philadelphia besluit ik voor de luxe te gaan en dus houd ik een taxi aan voor het station. De chauffeur is duidelijk chagrijnig als ik vraag of ik met creditcard kan betalen en zit me de eerste minuten af te snauwen. Als hij vraagt of ik Frans praat, en ik in het Frans overga, verandert zijn humeur drastisch en lijkt hij de rit van z'n leven te hebben. Ik word bij het Club Quarters hotel afgezet waar iemand al klaar staat om de deur voor me te openen. Het inchecken verloopt voorspoedig en ik krijg een prima kamer op de 10e verdieping aangewezen. Ik ben blij als ik erachter kom dat ik over gratis wi-fi beschik. Mijn kamer is aardig groot maar het bed is kleiner dan het bed in het Hilton hotel, dit ziet er meer uit als een kamer in een Europees hotel. Het is er schoon en de sterren waard, niets om over te klagen dus. De rest van de avond msn ik met broer Joep en kort na middernacht val ik in slaap.

''Who lives sees much. Who travels sees more.''

Als ik wakker word kijk ik uit het raam om de stad in zonlicht te zien. Reizen is vermoeiend (je hoort me niet klagen!) dus ik blijf in de ochtend op m'n hotelkamer en msn heel erg lang met Inge. Om 12 uur word ik gebeld door de receptie of ik uit ga checken of nog een nacht wil blijven. Tijd vergeten! Ik pak snel alles in en maak een sprintje naar de lobby. Ze maken er geen punt van dat ik te laat ben dus ik check uit, geef mijn koffers af, pak een koffie en ga de straat op. Ik weet dat City Hall op loopafstand is dus ik besluit er naartoe te lopen en het visitor center te bezoeken, waar ik een plattegrond bemachtig en vanwaar ik besluit om naar het historische centrum te lopen. Onderweg ontbijt ik bij de Subway en valt me op dat Philadelphia een hele grote african-american populatie heeft. Ook heb ik het gevoel dat er heel veel 'getto'-types op de straten rondlopen, maar bij het historische centrum bestaat de meerderheid uit toeristen. Gratis krijg ik tickets om de Independence Hall te bezichtigen, maar eerst bekijk ik een half uur durende film over het ontstaan van de Verenigde Staten van Amerika. De film laat zien hoe de Declaratie van Onafhankelijkheid tot stand kwam en hoe de eerste president de macht kreeg over de eerste 13 staten, die zich afscheidden van de Europese kolonisatoren. Het is interessant en ik krijg een beeld van wat er zich ''lang'' geleden heeft afgespeeld in Philadelphia; de stad heeft een belangrijke historie voor Amerikanen en hun vrijheid en onafhankelijkheid werd hier tot stand gebracht - hier werd het begin gemaakt van wat wij nu kennen als de vijftig Verenigde Staten van Amerika.
Ik heb nog wat tijd over voordat ik wordt verwacht bij de Independence Hall dus ik kan mooi de Liberty Bell bezichtigen. De rij buiten is lang maar schiet goed op. Als ik door de beveiliging heen ben beland ik in een klein museum waar zich bij de uitgang de beroemde bel bevindt. Ik ga er, net als iedereen, mee op de foto.

Chris' blog raadt me aan om de trein naar Camden, NJ, te nemen en van daaruit naar Philadelphia te lopen over een brug die een goed uitzicht zou moeten verschaffen op de skyline. Ik besluit dat te doen maar het is een hels karwei om een metrokaartje te kopen. Uiteindelijk stop ik een briefje van 20 dollar in de machine en krijg ik 18 dollar terug; heel erg fijn dat het allemaal klein muntgeld is en een paar 'getto'-figuren om me heen voor een paar seconden al het geld horen rinkelen in het bakje. Volgensmij denken ze dat ik zojuist een miljoen wisselgeld heb gekregen want hun reactie is meteen ''Oh yeah check bro, tha' guy got money man''. Ze lopen naar hetzelfde perron als ik dus ik besluit eerst wat te gaan eten vooraleer ik de trein neem. En als ik dan eindelijk in Camden ben neem ik ook meteen de trein weer terug naar Philadelphia. Later lees ik op Wikipedia dat in 2009 Camden als gevaarlijkste stad van de VS uit de bus kwam, had m'n gevoel dus gelijk.

Terug in Philadelphia bezoek ik Independence Hall. In het relatief kleine gebouw wordt de hal eerst door een gids geïntroduceerd. Ik zit in een groep met, ik gok, zo'n 100 mensen. De gids, die wanneer hij stil is een gigantische en hilarische grijns op z'n gezicht heeft, wil weten waar de bezoekers vandaan komen. En natuurlijk, in Amerika, moeten we allemaal heel vrolijk elkaar welkom wensen in Philadelphia: ''We got visitors from THE NETHERLLLNAAAANDSSSS, welcome to our city!''. Reactie van de Amerikanen op iedere andere nationaliteit dan die van hen die zich voorstelt: ''Oooooooooooooooooooh!'' Uiteindelijk worden we naar de hal toe geleidt waar de verklaring is ondertekend en Amerika geboren werd. De gids heeft wat belangrijke feiten te vertellen over de hal en wijst ons op een paar interessante punten. Ik verbaas me erover hoe goed de ruimte eruit ziet in haar originele staat.

Independence Hall

Philadelphian towers

Philadelphian streets

Mijn verblijf in Philadelphia zit erop en dus ik loop terug naar het Club Quarters hotel. Ik zit voor een half uur in de lobby dus drink nog wat en pak dan de metro naar het Amtrak station. Op naar New York...

Derk