What about leaving the city again?

Heel erg moe, maar tevreden, start ik met het schrijven van een nieuwe blog. Ik heb al een paar dagen niets meer op het internet gezet, maar in die dagen heb ik wel veel gedaan dus er is veel bij te schrijven.

Ik kijk nog steeds terug op een zeer geslaagde treinreis naar Denver. Ik ben afgelopen maandagavond door United Airlines naar San Francisco gevlogen van waar ik de trein naar huis heb genomen. Op SFO (San Francisco Int'l Airport) landde ik 15 minuten later dan Robert-Jan en zijn gezin. Ik volgde hun blog over hun rondreis door het zuid-westen van de Verenigde Staten en Honolulu, en op hun terugreis landden ze 15 minuten eerder dan ik en wel aan de gate naast mijn gate. Helaas had ik geen internet en kon ik ze niet contacten, en hebben we elkaar dus misgelopen.. Jammer, helaas..
Gisteren heb ik voor m'n klas een presentatie gegeven over m'n reis naar Denver, en m'n klas zit er nu over te denken om over 2-3 weken misschien een treinreis te gaan maken in het weekend - wie weet. Deze presentatie gaf ik na het inleveren van een reisverslag in het Engels, ik vond onze normale schijfopdrachten niet zo interessant dus heb ik maar besloten een reisverslag te maken. M'n leraar, Pedro, vindt het verslag en de foto's waard om te laten publiceren en hij dringt er op aan om dat ook proberen te doen. Ik weet het nog niet maar zo'n compliment is altijd leuk natuurlijk!

Mijn leraar Pedro is een Puerto Ricaan die er een bijzonder leven op nahoudt, hij heeft er veel over verteld. Pedro groeide op in San Francisco in de hippie periode; hij had lang haar, rookte iedere dag wiet en was een zweverig type. Toen hij werd opgeroepen om te dienen in de Vietnam-oorlog weigerde hij, maar omdat hij het op school niet heel erg goed deed werd hij uiteindelijk toch verplicht naar Vietnam gestuurd om daar als medisch assistent te werken. Hij verwachtte in een kamp terecht te komen, maar eindigde in de helikopteres. Na zijn terugkomst in Amerika was hij het land zo zat, dat hij onaangekondigd naar Azie is vertrokken. Niemand wist van zijn vertrek, enkel een pater met wie hij regelmatig contact had en die kort na zijn vertrek overleed. Na 30 jaar, zonder contact met zijn familie die tevens niet wist waar hij was, is hij teruggekeerd naar San Francisco, waar hij zijn zus heeft gevonden en nu voor 18 maanden werkt voordat hij naar Indonesie gaat verhuizen.
Pedro vertelt in de les veel over de jaren 60-70 in San Francisco, welke doorslaggevend zijn geweest voor het bijzondere karakter van de stad. Ik heb nog nooit een stad gezien met zo'n aparte mentaliteit en geest als San Francisco, dit karakter zit niet alleen in het uiterlijk van de stad maar veel meer in haar bewoners. Het is de mentaliteit van de inwoners van deze stad die het zo'n bijzondere plek in de wereld maakt. Wanneer Pedro over de jaren 60-70 praat zitten wij allemaal zeer geboeid te luisteren. De rest van de tijd wil hij dat vooral wij aan het woord zijn en wij aan het werk zijn, maar hij doet helemaal niet moeilijk als wij iets anders in de les willen doen dan hij in gedachten had. Het is altijd gezellig tijdens de les en ondertussen leren we Engels - was het altijd maar zo gemakkelijk! Iedere week verandert de klas ook, vaak gaan er 2-3 studenten weg en komen er 2-3 nieuwe studenten bij. Een nadeel van een taalschool is dat mensen, wanneer je ze hebt leren kennen en met ze op bent getrokken, ze weer vertrekken en je weer afscheid moet nemen. Volgende week ben ik aan de beurt, ik zie dat niet zo zitten..

''If you're alive, you can't be bored in San Francisco. If you're not alive, San Francisco will bring you to life.'' --- William Saroyan

Na de les, die eindigt om 1pm, ben ik deze week weer vaak met klasgenoten de stad wezen verkennen en sinds kort hoort daar de In'n'out traditie bij: een bezoek aan de In'n'out. De foto zegt waarschijnlijk genoeg, en vergelijk de In'n'out alsjeblieft niet met de McDonalds of Burger King want die zijn van een heel ander niveau.

 Deze week heb ik ook de wereldberoemde univerisiteitscampus Berkeley bezocht met Alex. De campus ligt een 20-minuten treinrit van downtown San Francisco af en is veel groter dan ik had verwacht, en wat een plezier moet het zijn om daar te mogen leven. Berkeley zelf ziet er leuk en rustig uit en de treinreis er naartoe geeft leuke uitzichten, behalve dan het uitzicht op West-Oakland waar je bij voorkeur niet uitstapt. Tevens is het aan de andere kant van het water een stuk warmer en heeft het een goede verbinding met San Francisco - een mooie plek om te wonen dus.

Vandaag ben ik met Alex en Alben, mede-gastgezinstudenten, de stad uit gegaan per fiets. We zijn vroeg vertrokken om vanuit Haight Ashbury naar Sausolito te fietsen, een paar kilometer buiten de stad. De rit bracht ons over de Golden Gate Bridge naar Marin County, een schiereiland ten noorden van San Francisco. Het gebied is niet dicht-bevolkt en kent veel mooie natuur, het doet me een beetje aan Zuid-Frankrijk denken. In het toeristen-trekkende Sausolito zijn we gestopt om wat te eten, een Griekse salade en cappuccino voor mij, waarna we twee uur gefietst hebben om vervolgens Tiburon te bereiken. Het gebied ziet er heel erg goed uit en er staan schitterende huizen; je moet geld hebben om er te kunnen wonen. Tiburon zelf is klein en lijkt veel op een 'New England'-achtig havendorpje, volgensmij heeft m'n reisgids daar gelijk in.
Helaas mistten we in Tiburon de ferry terug naar San Francisco (althans: hij was vol en wij konden net niet meer mee) en hebben we er 1,5 uur gewacht op de volgende ferry. Dat was niet zo'n groot probleem want in de tussentijd hebben we er genoten van de zon! De ferry bracht ons uiteindelijk later dan gepland toch terug naar de stad vanwaar we naar de Sunset wilden fietsen. Gezien de heuvels bleek dat geen goed idee. In de metro werden we niet toegelaten met onze fietsen, waarna we uiteindelijk de bus hebben gepakt en zo'n 6 uur over de terugreis hebben gedaan - maar het was de fietsrit meer dan waard! We waren wel te laat in de stad om de fietsen terug te brengen, dus morgen mag ik vroeg m'n bed uit om dat als eerste te gaan doen.

Over een week verlaat ik San Francisco en vlieg naar Los Angeles (een stad waar San Franciscanen over het algemeen een grote hekel aan hebben, dat is wederzijds). Ik heb zin in de rest van mijn reis, maar ik vind het vreselijk om deze plek waar ik me nu net zo thuis voel te moeten verlaten. Dat zal weer een nadeel van reizen zijn: hoe meer je reist, hoe meer je mist.

Derk

Meer foto's zijn altijd te vinden op mijn facebook.

Scary seconds in Grand Junction

Zondag, 11:28am, net na Grand Junction, CO

Ik heb de laatste staat van dit weekend bereikt: Colorado. De nacht is rustig verlopen, na middernacht reed de trein de staat Utah binnen waar we rond 3-4 uur een lange stop hadden in Salt Lake City. Veel van de stad heb ik niet gezien, op iets wat op een staatshuis (capitoolachtig) leek in de verte na. Salt Lake City zag ik bij nacht en voor dat tijdstip was het erg warm, je kon in korte broek en t-shirt over straat. Na Utah vervolgden we onze weg door bergachtig gebied naar het Colorado met haar grootste rode rotsformaties.

Gedurende de nacht was het koud in de trein, zelfs met een dikke trui en jas aan vond ik het onaangenaam. Het antwoord dat de conducteur mij gaf toen ik vroeg of de temperatuur omhoog kan was ''it's summertime, we're not gonna turn off the airco in summertime.. you know.. it's summertime man!''. De airco was niet te reguleren en hoewel de temperatuur buiten aangenaam was, was men binnen blijkbaar erg gehecht aan de aircIk heb gelukkig wel een paar uur geslapen en de zon op zien komen boven de bergen van Utah - wat een mooi beeld gaf (en mooie foto's). Rond 8 uur heb ik me omgekleed en weg gemaakt naar de dining car om daar te ontbijten met een vader (90) en dochter (?) uit Vancouver, die vanuit Vancouver met de Amtrak naar Chicago gaan, via Sacramento, en terug via Montana. Hun gehele reis duurt 6 dagen en samen genoten we van het ontbijt maar ook van het landschap dat Utah ons aanbood.

In de ochtend is het landschap weinig veranderd, er is hier wat meer begroeiing en zelfs landbouw aanwezig maar de extreme hitte lijkt te zijn toegenomen. Dat laatste werd duidelijk toen ik een hitteklap in m'n gezicht kreeg toen ik in Grand Junction de trein uitstapte voor, wat ik dacht, een 30-minuten stop. En daar, op dat kleine station in een gehucht dat er niet al te interessant uitziet, heb ik de engste secondes van m'n reis beleefd. Ik ben, net als alle toeristen, naar het souvenirwinkeltje gegaan wat werd gepromoot in de trein waarna ik me begaf naar de lounge om te kijken of ik internetverbinding kon krijgen. Dat bleek niet het geval te zijn dus ging ik buiten op het perron wat rondkijken in de bloedhete zon. Op het perron stonden veel mensen naar de trein te kijken en ik liep in alle rust naar de voorste treinstellen toe, puur uit verveling. En toen, uit het niets, begonnen die mensen op het perron te zwaaien en begon de trein te rijden. En toen, niet uit het niets, schrok ik me dood en heb ik er alles aan gedaan om die trein tot stilstand te krijgen.. Ik heb op het raam geslagen en iemand moet me hebben gezien want de trein minderde vaart en de stationschef riep naar me dat ik in de keuken naar binnen kon springen. En dat deed ik: ik rende als een bezetene naar de dining car om daar de keuken in te springen. Ik kan nog steeds op m'n benen shaken als ik er aan terug denk; ik had bijna mijn trein naar Denver (die maar éénmaal per dag gaat) gemist midden in de wijdse natuur van Colorado. Het ergste was natuurlijk dat m'n koffer en alle baggage aan boord was en ik op maandag terug zou vliegen naar San Francisco. Maar ik heb het gered, en ik heb tot in Denver geen voet meer buiten die trein gezet.

Het blijkt dat we uiteindelijk maar 10-15 in plaats van 30 minuten pauze hebben gehad, waarom ik dat niet wist is mij een raadsel. Mijn fout dus, maar ook slecht dat er op het station niet werd omgeroepen dat we gingen vertrekken en er niemand op het perron stond te commanderen in te stappen, wat bij alle vorige stops wel was gebeurd. Mijn doem-senario was bijna werkelijkheid geworden, maar ik heb het gehaald en zit nu weer te genieten van al het schoon van Colorado. Als het goed is gaan we straks hoog de Rocky Mountains in, ik heb er zin in!

Maandag, 5:13pm, Denver Airport gate B32

Denver airport is de grootste luchthaven van de Verenigde Staten en ligt een heel stuk buiten de stad. Per bus ben ik hier vanmiddag naartoe gekomen en nu, anderhalf uur voor vertrek, zit ik te wachten bij Gate B32 totdat we kunnen gaan boarden. United Airlines' boeing 777 is een klein half uur geleden gearriveerd, de laatste keer dat ik met dit toestel vloog was in 2009 toen ik met m'n vader en zus Tara New York bezocht en het toestel was toen goed bevallen. Helaas is mijn fototoestel overleden toen ik die vannochtend uit mijn tas haalde om Denver vast te leggen op beeld: het lens-mechanisme blijft hangen en ik acht de kans klein dat ik het gerepareerd krijg, maar ik ga mijn best doen als ik weer terug in San Francisco ben.

Gisteravond is de Amtrak met maar (!) twee uur vertraging aangekomen in Denver, dat duurde een hele tijd omdat er een tijdelijk Union Station is wat ervoor zorgde dat de trein achteruit het station in moest steken. Het duurde allemaal net iets te lang, volgens een Denverite (een inwoner van Denver) was dat heel erg makkelijk te verklaren: ''In Denver we do have fall, winter, spring and construction. You've chosen to visit us during construction''. 

Ik kwam dit tegen een paar maanden voor mijn vertrek naar Amerika, en ik vind dat er een kern van waarheid in zit. ''Don't tell me how educated you are, tell me how much you traveled.'' Op zoek naar de auteur hiervan, vond ik een boeiende blog waar iemand haar eigen kijk erop weergeeft.

Na Grand Junction brengt de Amtrak ons naar de Rocky Mountains. Na een lange stop van een uur (ik prefereer in de trein te blijven zitten) in Glenwood Springs gaan we een schitterend berggebied in met veel rode rotsen, veel begroeiing, een mooie twee-laagse highway aan onze linkerzijde en veel recreatie. De eerste 2 uur volgen we een rivier waarop veel mensen raften en waaraan veel campings liggen, het ziet er leuk uit en de campinggasten hebben een perfecte campeerlocatie gevonden. Leuk in Amerika is ook dat er in het wild wordt gekampeerd, vanuit de trein heb ik regelmatig tentjes in eenzaamheid naast het water zien staan. Na het mooiste deel van de Rocky Mountains naderen we een meer heuvelachtig dan bergachtig gebied, het grote contrast met het eerste deel maakt het niet zo spectaculair waardoor ik tot het besluit kom dat ik beter wat ga slapen. Ik slaap twee uur en als ik wakker word bevinden we ons nog steeds in dezelfde omgeving, maar kort daarna worden we verrast door ''het einde van de Rocky Mountains''. Dat einde gaat niet geleidelijk; we gaan een tunnel uit en zien onverwachts een eindeloos vlak landschap. In de verte zien we Denver liggen dus er worden veel fototoestellen getrokken om dit vast te leggen. Het duurt daarna nog een uur tot anderhalf uur voordat we daadwerkelijk in Denver zijn, want het neemt wat tijd om daadwerkelijk de bergen uit te komen.

Enfin, terug naar Denver waar ik dus na mijn aankomst zonder moeilijkheden mijn hostel aan Broadway Avenue gevonden heb: het AAE 11th Avenue hotel. Het hostel was schoon en de service was er goed, ik sliep in een dorm met 4 anderen en heb na aankomst een hele tijd met Chris (uit Londen) zitten praten die al een paar maanden lang aan het backpacken is door zowel Zuid- als Noord-Amerika. We hebben een hele tijd zitten praten over van alles en nog wat, maar vooral over de rondreis die we maken. Chris was net als ik per Amtrak uit San Francisco aangekomen en gaat vandaag met dezelfde trein verder naar Chicago. Het heeft me weer wat meer overtuiging gegeven dat Zuid-Amerika een interessante plek is om wellicht in de dichte toekomst in rond te reizen.

Derk

PS. Voor degenen die het nog niet wisten: als je op een foto klikt krijg je hem op groter formaat te zien.

Happiness and bright views

Saturday, 9:23pm of 10:23pm, in de eindeloosheid van de Sierra Nevada

Ik weet niet waar ik ben, ik weet niet hoe laat het is, ik weet niet wanneer het licht wordt en ik weet ook niet wat ik dan te zien krijg. Het is 21:23 of 22:23, ik weet niet precies hoelaat het is maar ik bevind me nog steeds in de staat Nevada en nader de tijdsgrens wat betekent dat ik m'n klok moet gaan verzetten. Ik ga van Pacific Time naar Mountain Time en dat is voor mij een teken dat ik al een lange afstand erop heb zitten, ik gok zo'n 900 tot 1000 kilometer - bijna op de helft. Ik ben onderweg naar Utah.

Vannochtend tijdens zonsopkomst ben ik met m'n weekendtas naar 48th Avenue gelopen waar ik dagelijks de tram/metro pak naar school, maar dit keer heb ik de lijn uitgereden naar de Amtrak-terminal bij Embarcadero station. Daar heb ik een bus naar Emeryville, wat aan de andere kant van de baai ligt, gepakt om een kleine anderhalf uur daarna in te stappen in de California Zephyr. De California Zephyr is een Amtrak-trein die in 3 dagen van San Francisco naar Chicago rijdt en dezelfde afstand in 3 dagen terug aflegt, ik heb een ticket van San Francisco tot aan Denver, Colorado en zal 32 uur van de gehele reis doorbrengen in deze trein. Ik vlieg maandag met United Airlines terug naar San Francisco.

De zon is een uur geleden ondergegaan en de halve trein slaapt al, ik probeer nog wakker te blijven maar heb beneden (de trein is een dubbeldekker) in de ''dress room'' vast iets voor de nacht aangedaan. Ik beschik over twee stoelen die je in een doorsnee Europese trein nooit tegen zult komen. Ik kan m'n benen voluit strekken en raak nog steeds de stoel voor me niet. Ik kan de stoel een heel stuk naar achteren zetten en een voetenbankje uit laten klappen waardoor ik een half bed tot mijn beschikking heb. Nouja, twee dus eigenlijk.. Het comfort is perfect.

Het is moeilijk voor me om te verwoorden hoe ik vandaag heb ervaren, of beter gezegd nog steeds ervaar. Het voelt ergens stom om weer het woord ''fantastisch'' of ''geweldig'' te gebruiken voor hetgene wat ik beleef hier in de United States, maar ik wil wel dat m'n verhalen waarheidsgetrouw blijven: ik kan dus niets anders dan ook dit keer uitleggen dat hetgene wat ik doe boven verwachting is. Begin dit jaar waren Chris (een vriend uit Nederland die tegelijkertijd in San Francisco zat maar afgelopen vrijdag is vertrokken) en ik het er over eens dat we, tijdens ons verblijf in San Francisco, een weekend samen een stad zouden moeten gaan bezoeken. Het eindigde in een moeilijke situatie omdat we beide andere gedachten daarover hadden en Chris ging een weekend naar New York en ik zou, omdat het een wens van me was om ook iets van het Amerikaanse natuurschoon te zien gedurende deze reis, de trein pakken van San Francisco naar Denver.

Die treinreis duurt 32 uur en ik heb er al veel commentaar op gehad van allerlei mensen, maar laat duidelijk zijn dat ik hier in alle comfort geniet van een oneindig natuurspektakel. Zonder enige twijfel stap ik de volgende keer weer de Amtrak in om een ander deel van het land op deze manier te ontdekken.

''Half the fun of the travel is the aesthetic of lostness.'' --- Ray Bradbury

De reis die ik vandaag, zaterdag, heb gemaakt was heel erg indrukwekkend, een spektakel. Zaterdag was heel erg inspirerend, al weet ik niet of ik hier nu het juiste woord gebruik - ik kan niets beters bedenken. In een lomp stuk metaal op wielen ben ik vandaag langs het water van de baai, via Sacramento, naar het Forest Tahoe gereisd waarin het bekende Reno ligt. Dit eerste deel van de rit schatte ik in als saai en plat, maar het bleek allesbehalve dat te zijn. Het Californische gebied van de reis beschikt over prachtige bergen en meren, met her en der zelfs sneeuw. Langs een bergpas aan de rand van het ravijn banen we ons in een langzaam tempo over het berggebied. Her en der stoppen we om een lange goederentrein (met hier twee containers op elkaar) te laten passeren. In het gebied komen we allerlei begroeiing tegen, voornamelijk naaldbomen. Ik lees ondertusen het boek ''Into The Wild'' door Jon Krakauer, over het tragische verhaal van de avonturier Christopher Johnson McCandless: het verhaal is aangrijpend en inspirerend. Absoluut zonder enige twijfel een aanrader voor wie dan ook. Sta open voor het boek (of de film) en laat je meeslepen in de jaren 1990 tot 1992 waarin Christopher J. McCandless ging leven zoals hij wilde leven.

Als we in Reno zijn, zien we voor een klein uurtje iets van de drukker bewoonde wereld (onderweg kwamen we ook wat dorpen tegen, maar Reno is van een groter formaat). We zijn in Nevada, een staat waar ik nog nooit ben geweest maar welke erg populair is bij toeristen. Bij Reno verandert het wilde, zeer groene landschap in een droge woestijn - en die overgang gaat soepel maar de verandering gaat toch snel. Voordat ik het in de gaten heb rijd ik in een open vlakte, een eindeloze vlakte waar we een paar uur doorheen reizen, een en al rechtdoor. De woestijn heeft een reusachtig formaat en het landschap verandert zo nu en dan, maar blijft vooral overal heel erg droog. Er is begroeiing, maar het is eentonig. Het bestaat uit de bekende kleine plantjes/struikjes her en der en enkele kleine bomen langs het beekje dat we af en toe te zien krijgen . Er zijn geen auto's te zien. Er zijn geen mensen te zien. Er zijn geen huizen te zien. Er zijn geen wegen te zien. Er zijn geen dieren te zien. We zijn in de middle-of-nowhere (altijd al eens willen meemaken). Buiten ziet het er warm uit maar gelukkig beschikt de trein over airconditioning. Na een paar uur door eindeloze leegte, leegte, rotsachtige uitgedroogde bergen en uitgedroogde vlaktes, waar ik zo nu en dan zelfs zicht had op een strakke horizon, stoppen we in het dorpje Winnemucca wat compleet van de bewoonde wereld afgesloten lijkt te zijn. Er loopt wel een grote weg doorheen maar ik heb het idee dat het eerstvolgende dorp een eind weg is. In Winnemucca krijg ik nog geen telefoonverbinding en het is er bloedheet en droog, precies wat je verwacht van een woestijn. De zon gaat onder en in de tussentijd luister ik naar R. Kelly's ''Victory'', vraag me niet waarom maar het is een lekker nummer om deze dag naar te luisteren. Buiten is het nu pikzwart, ik zie alleen sterren aan de strakke open hemel.

Alleen reizen is leuk. Ik kan niet zeggen dat ik me eenzaam voel als ik alleen reis, zolang ik maar mensen om me heen heb en leuke contacten heb. Alleen reizen is het makkelijkste recept voor het ontmoeten van mensen; zo heb ik vandaag een leuk gesprek gehad met een vrouw uit San Francisco die de Amerikaanse treinen bij me promootte en heb ik uitgebreid kennis gemaakt met het Amerikaanse gezin met 3 kinderen die aan de andere kant van het gangpad zitten. Zolang ik mensen om me heen heb en het gezellig heb, ga ik voor de volle 100% voor dit bijzondere avontuur.

De nacht is gevallen en ik lees verder in m'n boek, dat Meaghan (gastzus) me gisteren te leen aanbood voor m'n weekend. Vannacht stoppen we in Salt Lake City waarna de zon hopelijk snel weer opkomt...

Derk

We beat LA

Bij velen hun beeld van de Verenigde Staten horen sportwedstrijden, en omdat het ook in mijn beeld hoorde ben ik dat beeld eens ingesprongen.
Gisteravond heb ik met Alex (mijn gastzus uit Italie) een baseball wedstrijd bezocht waarin de SF Giants speelden tegen de LA Dodgers. San Francisco speelde tegen Los Angeles, wat betekent dat Noord-Californie tegen Zuid-Californie speelde: één van de grootste rivaliteit in de geschiedenis van baseball wat de wedstrijd iets extra spannends gaf.

''We travel, some of us forever, to seek other states, other lives, others souls.'' --- Anais Nin

Om half 6 vertrokken we naar het AT&T Park per MUNI, bij onze eerste overstap werd al duidelijk in welke sfeer de stad zich had gewaand. Het hele perron, net als alle treinen, stond vol met SF Giants fan die zwart-oranje gekleed waren. Ik had graag voor de wedstrijd het volkslied gezongen horen worden maar helaas, door een metrovertraging kwamen we nét erna het stadion binnenlopen. De vertraging werd veroorzaakt door vandalisme op Castro station, waar relschoppers vuilnisbakken op het spoor hadden gegooid als protest tegen een dodelijke schietpartij in een metro vorige week (het is al sinds mijn aankomst hier een berucht verhaal maar niemand weet wat er nu echt is gebeurd). Al met al kwamen we een kwartier voor de wedstrijd aan bij het stadion en waren we ''redelijk snel'' binnen en zaten we nog net voor de eerste slag, die gespeeld werd door de SF Giants, op onze plekken in een van de hoogste ringen van het stadion - we hadden perfect uitzicht op het spel.

Ik vond het een ongelofelijk spektakel! Bij Amerikaanse baseball wedstrijden zijn er geen hooligans te vinden, kunnen supporters van verschillende clubs voor de wedstrijd op de parkeerplaats in vrede samen barbecuen en zijn er geen aparte supportersvakken. Dat was opvallend! Rechts van Alex en mij zaten SF Giants fans terwijl er links van ons LA Dodgers fans zaten. Tijdens de wedstrijd lopen mensen heen en weer van en naar hun stoel, vaak meerdere keren, om buiten het spel een heus warenhuis aan eten aan te treffen (wel voor een hoge prijs, dat wel..). Alsof dat nog niet alles is komt er ook nog iedere minuut iemand eten of drank promoten, het liefste zo hard schreeuwend dat ze de dag erna geen stem meer over hebben. Ik weet niet of dat in Nederland ook gewoon is bij sportwedstrijden, maar vooral de moeite die werd gedaan om je eten te verkopen viel me heel erg op. Of je nu naar een bioscoopfilm gaat of naar een sportwedstrijd; eten hoort er hier duidelijk bij. Een ander iets dat me opviel was de hoeveelheid entertainment tijdens de wedstrijden, zoals de ''stretch-minuut'' waarbij iedereen opstaat om even rek- en strekoefeningen te doen en de ''kiss cam'' waarbij mensen worden uitgelicht op een groot scherm die daarna wordt verzocht te kussen.

Ik zou het bijna vergeten te vertellen, maar met trots kan ik zeggen dat, nadat de SF Giants fans 5 keer het dak eraf hebben gejuicht, de SF Giants hebben gewonnen met 5-3. Het einde van de wedstrijd zelf was niet erg spectaculair, waarschijnlijk omdat er drie dagen achter elkaar tegen de LA Dodgers wordt gespeeld en dit de middelste dag was. De kreet ''Beat LA'' ging gisteravond oneindig vaak door de straten van San Francisco - wat een feest, maar toch ook met een gedempte en vredige toon!

Vandaag heb ik weer met mijn klas een Scavenger hunt gedaan, dit keer hebben we andere buurten in de stad bezocht. De zon scheen vandaag fel en met de strakke blauwe lucht was het op- en aflopen van de heuvels dus een hele opgave. Ik beleef zoveel dat ik wel kan blijven schrijven, ik bewaar dit voor m'n volgende blog(s).

Zaterdag ga ik per trein naar Denver, Colorado. De Amtrak (California Zephyr) brengt me in twee dagen door Californie, Nevada, Utah en Colorado naar Denver, vanwaar ik maandagavond weer terug vlieg naar Denver.

Waarschijnlijk dus tot vanuit Denver,

Derk

Ps. Ik vind het hartstikke om iedere keer jullie reacties te lezen, zo weet ik ook een beetje wie mijn blog leest. Als het niet lukt kun je reageren als ''anoniem'' en in het bericht je naam zetten.

My first weekend in California

Ik ben erachter gekomen dat ik wel kan wonen in deze stad, en het is dat San Francisco zo ver weg van Nederland is anders had ik iedereen hier naartoe laten komen.

Highway 1

Mijn eerste schoolweek zit er op, en mijn eerste weekend ook bijna (niet aan denken dat het zo snel gaat, ik zit nu al tegen 6 augustus aan te hikken). Deze stad is mooi en prachtig, het gebied buiten de stad is schitterend en de mensen zijn zoals verwacht behoorlijk vriendelijk. Soms kom ik in aanraking met mensen die wat kortaf zijn, maar die mensen kan ik op één hand tellen. Ik hou van het liberale karakter van de stad, het goede openbare vervoer en de manier waarop mensen hier milieubewust en biologisch proberen te leven. Minder is het klimaat, het weer op sommige dagen en de ongelofelijke hoeveelheid daklozen die vanuit New York en vele andere steden in het land naar San Francisco worden gevlogen omdat ze hier goede zorg kunnen verwachten. Ook de enorme hoeveelheid Aziaten is soms vermoeiend (niet discriminerend of racistisch bedoeld). Verder, topstad! Ik zou zo m'n spullen in Nederland in een grote container laten stoppen met als eindbestemming San Francisco.

Het beste zou zijn om met m'n hele familie, in misschien één of twee jaar, een drie-weken durende roadtrip the maken in Zuid-west Amerika: Los Angeles, San Francisco, Las Vegas, Yosemite, Monument Valley, Grand Canyon.. Who knows, ik probeer het ze iedere week te promoten en ik weet zeker dat het de vakantie van hun leven zal zijn (voor ieder van ze), maar het heeft nog niet gewerkt. Misschien dat de foto's eindelijk een keer hun overtuigende werk gaan doen..

Family and friends

Gisteren, zaterdag, was mijn eerste vrije dag in San Francisco en ben ik met Alex de stad in gegaan. Het was druk in de stad, het weer was goed, en de Amerikanen en vele toeristen waren op de straat te vinden om alle winkels leeg te kopen. Voor de Old Navy's stond een groep fantastische straatmuziek te maken. Ik heb er een video van gemaakt en zal proberen deze online te zetten, ook al klinkt het daarin niet zo goed.

''To travel is to discover that everyone is wrong about other countries'' --- Aldous Huxley

Bay Area

Bay Area

Grote Oceaan

Vandaag ben ik met de Callahans de stad uit gegaan, naar familie in Pacifica. Pacifica ligt op ongeveer 16 miles van San Francisco: het weer is er beter en de rit er naartoe geeft spectaculaire uitzichten op zowel de stad, de natuur als de oceaan. De highway 1, welke men naar het zuiden neemt naar Pacifica en Los Angeles, is erg populair bij toeristen en eindelijk begrijp ik waarom. Onderweg heb ik proberen veel foto's te maken, maar ze zijn niet allemaal goed gelukt.

In Pacifica hebben we gebarbecued met Ann-Marie, Mary en Michael's dochter, die daar met haar gezin een typisch Amerikaans huis heeft in een buurt die wij kennen uit de films. We waren er rond 1 uur in de middag en hebben er de hele middag genoten van de zon. Ondertussen ben ik ook met Alex, Jake (neef uit Ohio) en Meaghan naar de Safeway geweest, wat een veel te snel ritje was in een auto waar ik verbaasd over ben dat hij nog rijdt, en ben ik met Jake een paar mijl gaan mountainbiken in het San Pedro Valley Country Park.

Ik weet dat jullie van de foto's houden, dus ik heb er extra veel in m'n blog gestopt.

Barbecue in Pacifica, CA

Barbecue

Barbecue

Safeway met Alex, Meaghan en Jake

Pacifica, CA

Mountainbiken met Jake

San Pedro Valley Country Park

Safeway

Morgen start school weer, dat betekent dat er wat achterstallig huiswerk gedaan moet worden en dat ik moet beginnen met mijn presentatie voor vrijdag. Ik moet dan, samen met Lars uit Duitsland, mijn land gaan presenteren aan de rest van de klas. Er is helaas geen Nederlands restaurant in de Bay Area, maar ik denk dat ik het laatste pak stroopwafels uit m'n koffer mee ga nemen ;-)

De tijd vliegt voorbij hier dus ik geniet van iedere Amerikaanse minuut die voorbij gaat!

Derk